Vandaag stond de thuiswedstrijd tegen SDS’55 VR1 op het programma — een team dat we nog niet kenden, maar dat al wél wist waar het doel stond. Voor Marlène was het extra bijzonder, want ze speelde tegen haar oude club. Voor de rest van ons: gewoon weer een poging om de bal eens aan de goede kant van het net te krijgen.
Dat het 1 november was, voelde iedereen meteen. “November Rain” van Guns N’ Roses bleek geen liedje meer, maar een weersvoorspelling. Regen. Heel. Veel. Regen. Het veld was zó nat dat eenden zich spontaan aanmelden als wisselspelers. Tijdens de wedstrijdbespreking ging het dan ook niet over tactiek, maar over wie vandaag de mooiste sliding van de dag zou maken.
De toon is gezet (en Patty ook)
Vanaf de aftrap was duidelijk: Barneveld had er zin in. Patty liet dat meteen merken door een sliding in te zetten die half het middenveld meenam — inclusief graszoden en misschien een stukje tegenstander. De toon was gezet!
We hadden veel balbezit, combineerden lekker en lieten de bal soepel rondgaan. Alleen… die laatste meters hé. Alsof er onzichtbare hekken stonden bij de zestien meter. SDS kwam er nauwelijks uit; onze verdediging met Dorinka, Simone, Evy, Patty, Lara en Meline hield alles potdicht. Een muur van nat gras en wilskracht.
De bijna-goals en het ‘cadeautje’
Anouk kreeg een prachtige kans 1-op-1 met de keepster, maar die bleek over de tenen van Casillas te beschikken. Vervolgens vlogen er wat voorzetten van Maud en Danique het strafschopgebied in, en ook de Romy-drie-eenheid (F, B en S) begon lekker te tikken.
En toen… kwam daar uit het niets een bal die volgens iedereen over de zijlijn zou gaan — behalve de SDS-aanvalster. Die dacht: “leuk, ik speel ‘m nog even door.” En voor we het wisten stond het 0-1. Een cadeautje, eerlijk gezegd. Voetballend hadden ze nog geen hotel geboekt in onze zestien, maar scoren deden ze wel.
Gelukkig raakten wij niet in paniek. Maud knalde nog even de lat krom, Dorinka’s corners zorgden voor paniek in de SDS-defensie, maar de bal wilde er gewoon niet in.
Rust: thee, tactiek en pep-talk
In de rust werden de modderschoenen uitgeleefd en de hersens aangezet. De conclusie: gewoon doorgaan. We voetballen beter, dus dan móet het een keer goed vallen. Een paar schuifjes in de opstelling, diepe adem en hup, de regen weer in.
De tweede helft: kans na kans, maar geen net
De tweede helft leek een herhaling van de eerste. Wij lekker combineren, zij de bal wegperen alsof ze betaald kregen per trap. We kregen corners, afstandsschoten, en zelfs een Messi-momentje van Romy S, die dribbelde alsof de regen haar turbo aanzette — maar het schot miste net wat kracht.
De mooiste kans kwam na een prachtige vrije trap van Dorinka: Maud torende boven iedereen uit en kopte richting kruising. Iedereen al juichen — behalve de keepster, die uit het niets een kat-achtige redding uit haar handschoenen toverde. Serieus, die vrouw had blijkbaar ook regenradar in haar ogen.
Daarna nog een paar kansen, corners, scrimmages, halve omhalen, vallende glijpartijen — maar die bal? Die had er vandaag gewoon geen zin in.
Eindstand: 0-1, maar wél schoongewassen
En zo eindigde het in 0-1. Vier wedstrijden gespeeld, nog geen goal, nog geen punt — maar als inzet punten waren, stonden we bovenaan. Want eerlijk: het voetbal was goed, de strijd was er, en het veld zag eruit alsof er een modderfestival was gehouden.
Volgende week gaan we gewoon weer vol gas in Ede tegen DTS VR3. Dan hopelijk mét zon, zonder regen, en met dat ene ding waar we allemaal op wachten: de bal eindelijk ín plaats van náást het net
