Al aantal weken werd er uitgekeken naar de eerste strijd sinds jaren tussen de VR1 teams van sdvb en vv Barneveld. De aanloop van de meiden van sportpark Norschoten verliep vlekkeloos met drie overwinningen zonder tegengoal geïncasseerd te hebben. De dames van vv Barneveld hadden een mindere start in resultaten al werd er wel goed voetbal gespeeld. Er werd 2 keer verloren zonder een goal gemaakt te hebben. Vandaag kwam Irma van de vrijdagavond dames ons helpen, en achteraf bleek dat ze dat heel goed heeft gedaan.

De intenties waren duidelijk. Veel meiden van beide teams kennen elkaar en er liepen wat dwarsverbanden. Een groot deel van de selectie heeft immers jaren bij sdvb gespeeld. De spanning zat er goed in de laatste dagen, en logisch.
Dankzij een paar voetbalmoeders konden we in de kantine aanschuiven voor een heerlijk verzorgd ontbijtje met croissants, verse sappen, knakworsten en een heerlijke kop groentensoep! Dank voetbalmoeders. Daarna was het tijd voor de wedstrijdbespreking. Eigenlijk weinig woorden, vooral genieten en plezier hebben. Een aantal punten waar ze op moesten letten waarmee de tegenstander gevaarlijk kan worden. Daarna op 't fietsje en een deel met de auto naar de andere kant van Barneveld. Inmiddels was het goed gaan regenen en kwamen de sportievelingen drijfnat aan.

Het ontvangst wat vroeger best warm was voor tegenstanders bleek vandaag ijskoud. Na het melden kregen we de sleutel mee van de kleedkamer helemaal aan de andere kant van het terrein. Het eerste teken van psychologische "oorlogsvoering"? We kregen geen groet of blik van de andere kant. Daarna de wedstrijd waarin sdvb sterk begon en wij wat behoudener. Wij wilde eerst even aankijken en hun aanval spel ontregelen. Dat lukte een paar keer heel goed maar we mochten Marlène danken dat het nog 0-0 stond na een paar mogelijkheden voor de thuisploeg. Tot de 18de minuut een prachtig afstandschot in de kruising vloog. Dit was het teken wat we nodig hadden om er een tandje bovenop te doen en wisten we dat er meer dan 100 % inzet nodig was en kwamen we iets beter in het spel en waren we iets vaker op de helft van de tegenstander mede door een paar wissels en omzettingen. Een paar gevaarlijke corners konden we net niet omzetten in een goal en echte kansen kwamen er ook niet. Inmiddels hadden we wel meer grip op het spel van sdvb en werden de duels hoofdzakelijk op het middenveld uitgevochten.

Het rustsignaal klonk en iedereen had wel zin in een warm kopje thee zo na 45 minuten in de regen gespeeld te hebben, alleen kwam die thee nooit helaas! Deel 2 van de "psychologische" oorlogsvoering "?

Na de rust kwamen we er beter in en werden we gevaarlijker zonder weer echt grote kansen. Een aantal goede corners waren ons beste wapenfeit. Een hoekschop van Dorinka werd door Anouk net aan de verkeerde kant van de verre paal gekopt. Hierna nog een voorzet die net voor langs ging. Ondertussen vielen alle beslissingen niet in ons voordeel zeg maar. Onze meiden mochten niks zeggen en kregen een waarschuwing dat ze een gele kaart zouden krijgen. Foutieve ingooien mochten door. Ingooien werden de andere kant opgegeven en voor hands werd al helemaal niet gefloten. Een duidelijke corner voor ons werd niet gegeven en de daaropvolgende aanval ging een schot van de thuisploeg ruim naast en waar iedereen een doeltrap zag werd 't toch een hoekschop waaruit de 2-0 viel en in blessuretijd viel ook nog de 3-0.

Inmiddels was Lisa uitgevallen met een ogenschijnlijk nare blessure toen ze verkeerd neerkwam na een duel. Ze moest op aanraden van de ehbo (dank voor je hulp!) naar de HAP bellen waar ze meteen naartoe is gegaan. Niemand van de thuisploeg vroeg ook naar hoe het met haar ging. Alle warmte lijkt verdwenen bij sdvb.

Uiteindelijk heeft de winnaar altijd gelijk maar deze wedstrijd hadden we niet hoeven te verliezen. Ons grootste verlies is de blessure van Lisa, hopelijk valt 't mee voor haar. Op naar volgende week waar we SDS'55 VR1 warm zullen verwelkomen.